Bielactwo nabyte jest schorzeniem dermatologicznym, które najczęściej (u ponad 30%) współistnieje z innymi chorobami autoimmunologicznymi, tj. chorobą Gravesa–Basedowa czy chorobą Hashimoto. Występuje zarówno u kobiet jak i u mężczyzn. Pierwsze objawy pojawiają się już przed 20 rokiem życia. Bielactwo nabyte może być dziedziczone.
Przyczyny powstania choroby nie są do końca poznane. Przede wszystkim bierze się pod uwagę mechanizm autoimmunologiczny, w którym melanocyty zostają zaatakowane i zniszczone przez swoje autoprzeciwciała. Podczas badania histopatologicznego zmiany skórnej występującej w tej chorobie, obserwuje się całkowity zanik melanocytów oraz wystąpienie nacieku limfocytarnego w skórze właściwej.
Zmiany skórne tworzą na skórze białe plamy, które się wyraźnie odgraniczają od skóry zdrowej i mają charakter trwały. Mogą przybierać różny kształt (owalny, okrągły) oraz zlewać się w jedno duże ognisko o nieregularnych powierzchniach. Plamy bielacze najczęściej występują w okolicach ust, wokół oczu, brodawek sutkowych oraz odbytu. Rozległość zmian może być różna, niekiedy obejmuje całe ciało. Rzadko kiedy podczas pojawienia się nowych zmian pojawia się świąd. Plamy skórne w wyniku pozbawienia melanocytów, które są naturalnym filtrem skóry, łatwo ulegają poparzeniom słonecznym. Bielactwo może sprzyjać przedwczesnemu siwieniu oraz łysieniu plackowatemu.
Osoby chorujące na bielactwo powinny stosować kremy z filtrem, które będą chroniły skórę pozbawioną melaniny przed szkodliwym działaniem UV oraz będą chroniły przed pojawieniem się przebarwień. W przypadku początkowego stadium choroby, dermatolog zaleca stosowanie miejscowo kortykosteroidów, które mają w celu uzyskania repigmentacji. W sytuacji, kiedy po 2 miesiącach nie będzie żadnej poprawy, leczenie zostaje przerwane również ze względu na skutki uboczne występujące podczas stosowania tego typu środków, np. ścieńczenie skóry. Najskuteczniejszą metodą jest naświetlanie lampą PUVA, która jest długotrwałą kuracją. U większości osób uzyskuje się chociaż częściową repigmentację, jednakże w wyniku przerwania naświetlania bielactwo na nowo się uaktywnia. W przypadku uzyskania całkowitej repigmentacji u ponad 85% pacjentów efekty są trwałe. Innym rodzajem naświetlania jest UVB, przy którym efekty są nawet lepsze niż w przypadku lampy PUVA. Najbardziej opornymi miejscami na leczenie są okolice palców rąk, stóp, w obrębie narządów płciowych, dlatego jest możliwość wykonana mini przeszczepu skóry z miejsc niezmienionych chorobowo. W sytuacji, kiedy efekty leczenia nie są satysfakcjonujące dla osoby chorej jest możliwość skorzystania z kamuflażu kosmetycznego.
