Zwalczaj łysienie bliznowaciejące i bliznowaciejące zapalenie mieszków włosowych w Hair Medica

Spis treści:

Jednym z najczęstszych powodów wizyt pacjentów w gabinetach trychologicznych i dermatologicznych jest wzmożone wypadanie włosów. Czasami powody są dość błahe, innym razem mamy do czynienia z trudnym do wyleczenia schorzeniem. U około 7% pacjentów diagnozowane jest łysienie bliznowaciejące – poważna odmiana łysienia, która daje bardzo charakterystyczne objawy.

W miejscach dotkniętych tą chorobą dochodzi do wypadania kosmyków i trwałego uszkodzenia mieszków włosowych, a następnie – do zastępowania ich tkanką włóknistą i zeszkliwiałym kolagenem. W efekcie tworzy się zmiana wyglądem przypominająca bliznę, a skóra staje się błyszcząca i cienka. Ten typ łysienia ma postać nieodwracalną. Ze względu na zniszczone mieszki włosowe na objętych nim obszarach nie mogą odrastać nowe włosy.

Łysienie bliznowaciejące – objawy

Przerzedzenia, łysienie, błyszcząca skóra głowy i obecność stanu zapalnego są objawami, które najczęściej pojawiają się na łuku czołowo-skroniowym. Mogą też występować na czubku głowy i na innych jej owłosionych obszarach, a także w okolicach brwi i rzęs. Zanim jednak dojdzie do zmian skórnych, chory może odczuwać ból głowy, swędzenie, pieczenie i wrażliwość na dotyk na zaatakowanych stanem zapalnym miejscach. Obserwowane jest też wzmożone wypadanie włosów. Efekt błyszczącej się skóry powstaje w wyniku tworzenia się blizn.

Osobną odmianą schorzenia jest łysienie bliznowaciejące czołowe, w przypadku którego obraz kliniczny jest dość podobny do powyższych symptomów.

Łysienie bliznowaciejące jest chorobą rozwijającą się dosyć powoli, jednak do lekarza warto udać się od razu po zauważeniu jej pierwszych objawów. Postęp powinien być zatrzymany na jak najwcześniejszym etapie.

Łysienie bliznowaciejące – przyczyny występowania choroby

Przypadłość ta może rozwijać się z przyczyn pierwotnych i wtórnych. W pierwszym z tych przypadków stan zapalny mieszków włosowych jest wywoływany przez choroby autoimmunologiczne i genetyczne. Mieszki niszczone są bezpośrednio w wyniku rozwijającego się stanu zapalnego – w przeciwieństwie do wtórnych odmian choroby, gdzie ich uszkodzenie może być efektem ubocznym innych zachodzących w organizmie procesów. Wtórna postać łysienia bliznowaciejącego może być wywołana przez infekcje i ich powikłania, choroby nowotworowe oraz inne zewnętrzne czynniki fizyczne, jak urazy mechaniczne, termiczne i chemiczne, napromieniowanie, a nawet zła higiena.

Pierwotne przyczyny łysienia bliznowaciejącego, czyli choroby autoimmunologicznej o podłożu genetycznym, mogą mieć swoje źródła w nieprawidłowym rozwoju skóry. Zidentyfikowano wiele schorzeń, które przyczyniają się do wywoływania stanu zapalnego w mieszkach włosowych. Wśród nich można wymienić chorobę Dariera, pęcherzowe oddzielanie naskórka, genodermatozę (tzw. “rybią łuskę”), liszaj twardzinowy i zanikowy, twardzinę czy też toczeń rumieniowaty.

Bliznowaciejące zapalenie mieszków włosowych – różnica między innymi dermatozami

Co ważne, ten typ łysienia nie jest odmianą zwykłego zapalenia mieszków włosowych. Druga z wymienionych przypadłości wywoływana jest przez bytujące na skórze drobnoustroje: bakterie i grzyby, a także przez różne uszkodzenia skóry. Jej głównym objawem są wypełnione ropą wypryski, które często leczy się antybiotykami lub antyseptykami. Może się jednak zdarzyć, że bliznowacenie rozwinie się w wyniku powikłań takiej infekcji. W ramach odpowiedzi autoimmunologicznej na obecność drobnoustrojów zniszczone zostaną mieszki włosowe, które następnie zastąpi tkanka włóknista. Tak samo przebiegać może choroba wywołana przez czyraki i inne infekcje bakteryjne.

Błyszcząca skóra głowy – diagnostyka choroby

Po zauważeniu niepokojących objawów powinniśmy szybko udać się do gabinetu specjalistycznego, by skorzystać z porady dermatologa lub trychologa. W diagnostyce łysienia bliznowaciejącego podstawową rolę odgrywają trichoskopia lub dermatoskopia, czyli badania umożliwiające analizę skóry głowy zaatakowanej stanem zapalnym. Lekarz musi upewnić się, że nie mamy do czynienia z jedną z innych dermatoz, która daje podobne objawy. Pod uwagę bierze też zakres obszarów objętych zmianami chorobowymi.

Zlecone przez lekarza mogą być też badania histologiczne. Biopsja, czyli analiza mikroskopowa wycinka skóry głowy, pomoże w postawieniu rozpoznania i wykluczeniu zmian nowotworowych. W analizie przyczyn wystąpienia objawów takich, jak błyszczenie i zapalenie mieszków włosowych, przydatne mogą być też badania krwi.

Łysienie bliznowaciejące – leczenie

O tym, jakie metody leczenia choroby wprowadzi specjalista, decydują powody jej wystąpienia. W obu przypadkach dąży się jednak do zatrzymania postępowania schorzenia. Jego skutki są zaś nieodwracalne. Na błyszczącej skórze głowy nie odrosną już nowe włosy – najskuteczniejszą metodą na ukrycie objawów jest więc przeszczep. Poprzez właściwą pielęgnację oraz zabiegi medycyny estetycznej można zaś zadbać o wzmocnienie mieszków włosowych, które nie zostały objęte stanem zapalnym. Wśród dostępnych metod znajdują się: krwiomasaż, mezoterapia, naświetlanie promieniami UV i karboksyterapia. Objawów choroby nie należy próbować leczyć na własną rękę. Domowe sposoby będą nieskuteczne i mogą dodatkowo pogorszyć błyszczącą lub objętą stanem zapalnym skórę głowy.

Łysienie czołowe bliznowaciejące

Ta choroba skóry głowy klasyfikowana jest jako odmiana liszaja płaskiego mieszkowego. Objawy w postaci zmian zapalnych, rumienia i rogowacenia w okolicy mieszków włosowych koncentrują się w części czołowo-skroniowej i przybierają postać obręczy. Jej geneza nie jest do końca znana, natomiast podobnie jak w przypadku liszaja przypuszcza się, że odpowiedzialne mogą być pewne grupy limfocytów.

Łysienie czołowe bliznowaciejące najczęściej diagnozuje się u kobiet po menopauzie. Ponieważ w wyniku stanu zapalnego dochodzi do uszkodzenia mieszków włosowych, jest to proces nieodwracalny. Postęp choroby można jednak zatrzymać. Standardy lecznicze nie zostały jeszcze opracowane, ale w celu zahamowania pogłębiania się objawów stosowane są leki immunosupresyjne i steroidowe, tetracykliny oraz finasterydy.